“A relationship is about inventing your own language. You’ve got the jokes, you’ve got the songs, you have this anecdote that’s going to make you laugh three years later. It’s this language that you build. That’s what you mourn for when you’re losing someone you love. This language you’re not going to speak with anybody else.”

I apologize to myself daily,  but I rarely accept it. I am still learning how to look myself  in the eyes and say
you did okay.

I don’t consider myself a pessimist at all. I think of a pessimist as someone who is waiting for it to rain. And I feel completely soaked to the skin.

"Bliskość to trwałe, wzajemne zaangażowanie emocjonalne z przewagą afektu pozytywnego. Ktoś jest dla nas ważny, my jesteśmy dla niego ważni i towarzyszą temu głównie pozytywne uczucia. (...) Bliskość to nie jest coś, co jest w głowie jednej osoby. Ma być w dwóch głowach. I w dwóch sercach. Powinna się przejawiać również w emocjonalnym zaangażowaniu. Wspólnota intelektualna to za mało, choć może być dobrą podstawą bliskiej relacji. (...) Niektórzy twierdzą, że w bliskich relacjach się duszą. Im bliskość może kojarzyć się z wchłonięciem. Obawiają się, że w bliskim związku przestaną istnieć. Stracą swoją odrębność. Trudno mówić o bliskości, kiedy dwie osoby są tym samym. Bliskość, zwłaszcza ta dorosła, zakłada istnienie granic – jesteśmy odrębni, jesteśmy różni. Na tym między innymi polega jej wartość, że mimo tych granic i różnic jesteśmy się w stanie spotkać i nawet zaciekawić innością drugiego człowieka. (...) Zdarza się, że ktoś co rusz wykrzykuje partnerowi: 'Bo ty się boisz bliskości!', ale jak się zajrzy w ten związek głębiej, to się okazuje, że ten drugi wcale się bliskości nie boi, tylko broni się przed byciem pochłoniętym. Nie ma wcale ochoty wszystkim się dzielić, wszystkiego opowiadać. (...) Jeżeli ktoś mówi: 'Chcę być z ludźmi bliżej i wiem, że tego nie umiem i do tej pory robiłem różne rzeczy, żeby sobie i innym to utrudnić', to ma za sobą pierwszy krok do tego, żeby się bliskości uczyć. Bo jej się można nauczyć, pod warunkiem, że się weźmie za to odpowiedzialność. Trzeba się najpierw rozejrzeć, z kim w ogóle ma się ochotę być blisko, bo przecież nie z każdym, co nam przeszkadza, czego się boimy, no i jak chcemy, żeby to wyglądało”. Read More »

Ciało mamy zwierzęce, lecz aspiracje boskie. (...) Hormony nasze produkują enzymy głodów nie do zaspokojenia, marzeń nie do zrealizowania, tęsknot nie do zagłuszenia. I ja w samym gąszczu, z wielką pustą głową, ze wzdętym sercem bez krwi, z rozrzedzoną duszą antymaterii. Zmęczony sobą i swoim czasem. Zmęczony ograniczeniem, niemocą, niepojmowaniem.

"Pochłania mnie życie.
Potem siadam w fotelu i czytam. Jest mi tak dobrze. Nieraz, gdy w zawrotnym tempie uwijam się po ulicach na rowerze, gdy świeci słońce, jestem tak szczęśliwy jak jeszcze nigdy w życiu. Odkryłem uśmiech myśli. Nie umiem tego inaczej nazwać. Mam ochotę błaznować sam do siebie, robić głupstwa sam dla siebie; rozsadza mnie jakaś głupia radość i lekkość. Wszystko mi się podoba, wszystko wokoło jest jak muzyka. Chwytane w przelocie nastroje poszczególnych ulic i widoki wiją się wewnątrz mnie jak jakiś roztańczony korowód par, każda w innym stroju. Piję coś wielkimi łykami, czego nie umiem określić. Młodość? Dobrze mi, bo jestem młody i silny; dobrze mi, bo jestem sobą i myślę tak swobodnie, jak nigdy dotąd. I mam Basię. Czego więcej potrzeba?"

- Andrzej Bobkowski "Szkice piórkiem" Read More »

melancholicwritings :

2020 doesn’t feel real is this a simulation