Niekiedy miał wielką ochotę pójść sobie dokądkolwiek, zniknąć stąd zupełnie; nawet podobałoby mu się jakieś ponure, odludne miejsce, żeby tylko był sam ze swoimi myślami i żeby nikt nie wiedział, gdzie on się znajduje

Wiesz, kiedy jeden dzień jest podobny do drugiego, to lecą tak szybko, iż zdaje się, że ostatni z nich jest już całkiem blisko. Boisz się, że nie ze wszystkim zdążysz. I każdy z tych dni wypełnia tysiąc drobnych spraw, załatwiłem jedną, odpocząłem - czas brać się za następną. Nie zostaje ani sił, ani czasu na to, co rzeczywiście ważne. Myślisz sobie: to nic, zacznę od jutra. A jutro nie nadchodzi, wciąż jest tylko jedno, niekończące się dzisiaj.

Całe moje życie osobiste ogranicza się już teraz do świata literatury. W tej tylko dziedzinie doznaję jeszcze jakichś żywszych entuzjazmów.

"(…) czuł, że szczęście polega na tym właśnie, żeby się w życiu raz na zawsze poczuć bezpiecznie, żeby się znaleźć w punkcie, który już nie wymaga podjęcia żadnego ryzyka, żeby sobie znaleźć schron przed światem, a zwłaszcza przed sobą samym"

Wojciech Kuczok, “Gnój”

smute :

god how do people just function?!? its like i can either take care of my schoolwork OR keep my apartment clean OR look after my mental health OR have a social life… but never two or more at a time. no matter which aspect of my life is going well at a given moment, theres always 3 dumpster fires blazing away in the background. i feel like im playing adult whack-a-mole